รักป่วนก๊วนยิงธนู
อู้หู อยากเป็นแมว
Robin Hood
--------------------------------------------------------------------------------------
Part 1
สึคาสะ : ขออนุญาตครับ
ยูซึรุ : โอ้ วันนี้เข้าชมรมสินะครับ นายน้อยสุโอ
สึคาสะ : ...ผมบอกหลายรอบแล้วนะครับ ว่าอย่าเรียกว่า "นายน้อยสุโอ" น่ะ?
ยูซึรุ : ฮุฮุ ผมว่าสร้างระยะห่างแบบนี้จะดีกว่านะครับ เพราะถ้าเราสนิทกันมากกว่านี้ นายน้อยผมคงจะโกรธแล้วไม่ยอมพูดยอมจาด้วยแน่ๆเลยครับ
สึคาสะ : เอาแต่ใจจังนะครับ~ โทริคุงเนี่ย.... เข้าใจแล้วครับ แต่ถ้าเขาไม่อยากเสียรุ่นพี่ฟูชิมิไปจริงๆ เขาก็ควรจะตอบแทนอะไรรุ่นพี่มากกว่านี้หน่อยสิครับ
ยูซึรุ : ตรงนั้นแหละครับ ที่แก้ไม่ได้ แต่ก็ถือเป็นเสน่ห์ของท่านผู้นั้นนะครับ
สึคาสะ : แก้ไม่ได้ ฮุฮุ... วันนี้รุ่นพี่ฮาสึมิลาเหรอครับ?
ยูซึรุ : ท่านผู้นั้นดูเหมือนจะยุ่งอยู่นะครับ
เขาบอกว่าถ้าเสร็จงานของสภานักเรียนแล้วจะมาทีหลัง แต่มันก็แค่ 'ถ้าเป็นไปได้' นะครับ
มีธุระอะไรกับท่านรองประธาน...อ๊ะ ถ้าในชมรมต้องเรียกว่า 'ท่านฮาสึมิ' สินะครับ มีธุระอะไรกับท่านฮาสึมิเหรอครับ?
ถ้ายังไง ก็ส่งผ่านมาทางผมได้นะครับ เดี๋ยวจะไปบอกที่สภานักเรียนให้เอง
สึคาสะ : เปล่าหรอกครับ... ตั้งแต่ Leader กลับมาที่ Knights ก็เลยยุ่งๆ นิดหน่อย เลยอยากทราบถึงกำหนดการต่างๆของชมรมยิงธนูเท่านั้นแหละครับ
แต่ก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร ไว้หลังจากนี้ก็ได้ครับ
ยูซึรุ : ฮุฮุ ช่วงนี้ ยูนิตต่างๆดูมีชีวิตชีวาขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนมากเลยนะครับ
แต่ยิ่งไปกว่านั้น นายน้อยสุโอ ผมมีเรื่องอยากจะถามหน่อยน่ะครับ
สึคาสะ : หืม...มีอะไรงั้นเหรอครับ
ยูซึรุ : เปล่าครับ คือบุคคลตรงนั้นน่ะ.....เป็นคนรู้จักของนายน้อยสุโอสินะครับ? ไม่ใช่ว่าเป็นคนที่นายน้อยสุโอตามหามาตลอดหรอกเหรอครับ?
สึคาสะ : บุคคลตรงนั้น?
เลโอ : .........
สึคาสะ : Leader! กำลังคิดอยู่เลยว่าทำไมวันนี้ไม่เจอหน้าเลย โดดงานของ Knights แล้วหนีมานั่งเล่นที่โรงยิงธนูเหรอครับ?!
ยูซึรุ : เอ่อ ถ้าความทรงจำของผมไม่ผิดเพี้ยนอะไร ท่านผู้นั้นก็เป็นสมาชิกชมรมยิงธนูไม่ใช่หรือครับ?
สึคาสะ : นั่นก็ใช่อยู่หรอกครับ! แต่คนๆนั้น.... Leader น่ะ ตั้งแต่ Judgement เมื่อวันก่อนจบไป ก็หายตัวไปแล้วติดต่อไม่ได้มาตลอดเลยครับ!
ยูซึรุ : จัดจ์เมนท์? อา ที่ท่านประธานของเราได้ไปเข้าร่วมด้วยนี่เอง
ที่ผู้มีความสามารถหลายท่านได้ไปเข้าร่วมแข่งขันกันเพื่อความสนุกน่ะเหรอครับ?
สึคาสะ : ก็นั่นแหละครับ! อืออ มีหลายอย่างที่อยากจะถาม Leader เกี่ยวกับนั่นแท้ๆ!
แต่คนๆ นั้นก็ยังเอาแต่ทำตัวไร้สาระแล้วก็หนีหายไปอีก...!?
ยูซึรุ : ฮุฮุ วาจาเริ่มไม่สุภาพแล้วนะครับ นายน้อยสุโอ ♪
สึคาสะ : Shut Up!
ถ้าผมมาห่วงมารยาทเอาตอนนี้ เจ้าคนป่าเถื่อนนั่นจะหนีเอาได้น่ะสิครับ เอาธนูมาให้ผมหน่อยครับรุ่นพี่ฟุชิมิ!
พอเจอตัวแล้วก็ต้องจัดการทันที Search&Destroy....!
เลโอ : เฮ้~ เดี๋ยวเถอะ หนวกหูชะมัดเลย~....?
ฉันไม่มีสมาธิเลย เพราะงั้นเงียบสักทีเถอะ! เสียงดังรบกวนสมาธิฉันอยู่นะ!
หืม เอ๊ะ? นาย....อ๊ะ~ อื๋อ~? อื้ม ฉันรู้! ไม่ต้องห่วง! ฉันจำได้อยู่ ชื่อนายน่ะ!
สุ สุ....สุกาโมะ? ไม่ใช่! ไม่เป็นไร! OK รู้สึกว่าก็มีส่วนคล้ายอยู่แหละ!
สึคาสะ : พยายามเข้าครับ! Leader พยายามนึกให้ออกนะครับ!
เลโอ : อ๊า~ โธ่~ อย่าบอกให้ฉันคิดเรื่องไร้สาระสิ! กำลังตั้งสมาธิอยู่น่า!
สึคาสะ : ไม่ใช่เรื่องไร้สาระสักหน่อยครับ เรื่องสำคัญต่างหากล่ะครับ! ใช่ไหมครับ Leader!?
เลโอ : อื้ม เป็นเรื่องสำคัญสำหรับนายสินะ? รู้แล้วรู้แล้วว เรื่องละเอียดละอ่อนก็จำเป็นเหมือนกันสินะ! แต่ เอ๊ะ? นายนี่ใครกันน่ะ!?
สึคาสะ : อุหวาา ถูกลืมอีกแล้วงั้นเหรอ~!?
เลโอ : มะ...ไม่ใช่นะ! อย่าเพิ่งร้องไห้สิ! หมายถึงคนที่อยู่ข้างหลังนายน่ะใครร?
ยูซึรุ : อ๊ะ หมายถึงผมเหรอครับ? ขออภัยที่แนะนำตัวช้าเกินไป เอ่อ ท่านสึคินากะ....ใช่ไหมครับ?
ผม อยู่ชมรมยิงธนูเหมือนกับท่านสึคาสะ ฟุชิมิ ยูซึรุครับ เป็นเกียรติที่ได้พบนะครับ ♪
สึคาสะ : (อ๊ะ รุ่นพี่ฟุชิมิ จงใจพูดชื่อผมเข้าไปให้ด้วย! ใจดีจัง ♪)
เลโอ : อ๊ะ อ๊า~! อย่าพูดชื่อหลายชื่อในครั้งเดียวสิ งงไปหมดแล้ว!
พวกนายเป็นสมาชิกชมรมยิงธนูใช่ม้า เพราะฉะนั้นก็เลยใส่ชุดเครื่องแบบยิงธนูใช่ม้า!?
ยูซึรุ : พูดเหมือนเป็นคนนอกเลยนะครับ ท่านสึคินากะก็เป็นสมาชิกชมรมธนูเหมือนกันไม่ใช่หรือ?
เลโอ : เอ๋ ฉันยังไม่ได้ถูกไล่ออกอีกเหรอ? ทั้งๆ ที่ไม่ได้โผล่หน้ามาเลยแท้ๆ ผิดคาดแฮะ!
ฉันน่ะ บางทีน่ะนะ พอเวลาที่ฉันรู้สึกติดๆ ขัดๆ กับอะไรสักอย่าง ก็จะมาที่โรงยิงธนูน่ะ ♪
ฉันจะไม่ขวางทางพวกนายหรอก ถ้ารู้สึกขวางตาล่ะก็ฉันก็จะออกไปนะ!
เพราะงั้น ไม่ถึงกับต้องบ่อยก็ได้ แต่ขอให้ฉันได้เข้ามาเถอะ? นะ? ขอร้องล่ะ โรงยิงธนูน่ะเป็นที่ที่ฉันอยู่แล้วมีสมาธิที่สุดเลยล่ะ~ ♪
สึคาสะ : ย...อย่าก้มหัวขอร้องง่ายๆ แบบนั้นสิครับ! มันเป็นการทำลายเกียรติของตัวเองอยู่นะครับนั่น ทำตัวให้สมกับเป็น Leader กว่านี้หน่อยสิครับ!
เลโอ : หนวกหูน่า~! หยุดพูดด่าแบบนั้นได้แล้ว หรือว่านายคือเซนะงั้นเหรอ?!
อ๊ะ! ใช่แล้ว ฉันจำว่า 'ใกล้เซนะ' น่ะ! เริ่มด้วยอักษรบรรทัด 'ซะ' ! ซะ ชิ ซุ เซะ โซะ......อื๋ออ? แล้วก็มีคำที่คล้ายกับ "ราชา (โอซามะ)" อยู่ด้วย...
อ๊ะะะ สุโอ~ล่ะ นายคือสุโอ~ใช่ม้า!?
สึคาสะ : ครับ Leader~! ใช่เลยครับ ชื่อของผมคือสุโอ สึคาสะครับ....☆
ยูซึรุ : ฮุฮุ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ก็เถอะ แต่ผมดีใจมากเลยครับที่ทั้งสองคนสนิทกัน ♪
**ซะ ชิ ซุ เซะ โซะ เป็นการไล่พยัญชนะในวรรค ซ./ส. ของญี่ปุ่น
Part 1 End.
Koyubi : อู้งาน---- พักร้อน---
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Part 2
เลโอ : โอ๊ะ สุดท้ายก็เข้าวงสนทนาไปด้วยซะแล้ว! วะฮะฮ่า☆
แต่ฉันอยากมีสมาธิ เพราะฉะนั้นอยู่ห่าง ๆ จากฉันไปซะ! ไป ไป ชิ่ววว ชิ่ววว! กรรรรรร!
สึคาสะ : อย่าทำเหมือนกำลังไล่สุนัขแบบนั้นสิครับ.... ถึงจะบอกว่าอยากตั้งสมาธิก็เถอะ แต่กำลังคิดเรื่องอะไรอยู่กันแน่ครับ ?
ถ้าอยากจะปรึกษาอะไร สุโอ สึคาสะคนนี้ ถึงอาจจะมีความสามารถไม่พอ แต่ก็ยินดีที่จะช่วยเหลือครับ
ผมเองก็เป็นหนึ่งใน Knights เป็นหมากตัวหนึ่งของคุณเหมือนกัน
เลโอ : อืม~....ถึงจะรู้สึกขอบคุณก็เถอะ แต่ไม่ไหว !
รู้สึกติดขัดกับเนื้อเพลงนิดหน่อยน่ะ~ อยากจะนั่งคิดคนเดียว !
การที่ได้ทดลองคิดอะไรหรือเกิดความผิดพลาดในหัวนี่ก็สนุกดีเหมือนกัน ถ้าคิดอะไรได้เพิ่มอีกหน่อย ฉันก็อาจจะมาขอคำปรึกษาก็ได้นะ ♪
สำหรับฉันน่ะ เรื่องแบบนี้เนี่ยไม่ได้เกิดขึ้นบ่อย เพราะฉะนั้นก็เลยรู้สึกดีใจที่ได้กังวลกับอะไรแบบนี้! วะฮะฮะฮ่า ☆
สึคาสะ : แต่งเนื้อเพลงอีกแล้วงั้นหรือครับ โปรดปรานจริงๆเลยนะครับ... กำลังสร้างอาวุธใหม่ ー เพลงใหม่ของ Knights อยู่เหรอครับ ?
ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ Knights ที่พวกเราเป็นอยู่ตอนนี้น่ะ ไม่เหมือนกับ Knights ที่ Leader เคยรู้จักนะครับ
การที่จะใช้แต่จินตนาการโดยไม่มองความจริงน่ะคงไม่ไหวหรอกนะครับ ?
เลโอ : นั่นก็ใช่อยู่ล่ะ! แต่ว่าถ้าเป็นเพลงของ Knights ล่ะก็ฉันไม่มีทางกังวลหรอก
ถึงฉันจะพยายามไม่คิดอะไรแต่จินตนาการก็พุ่งออกมาไม่มีหยุด! วะฮะฮะฮะฮ่า ☆
ถึงนายอาจจะคิดว่าไม่เกี่ยวกันก็เถอะ...
แต่ฉันไม่อยากจะให้คนอื่นเห็นเวลาฉันกังวลซะด้วยสิ เพราะฉะนั้นวันนี้ช่วยทำเป็นเหมือนฉันไม่มีตัวตนอยู่ทีเถอะ !
ปล่อยฉันไว้คนเดียว ขอร้องครั้งสุดท้ายในชีวิตล่ะ ♪
สึคาสะ : อย่าเอาเรื่องแบบนั้นมาเป็นคำขอครั้งสุดท้ายในชีวิตสิครับ ให้ตายเถอะ คุณนี่มันเด็กจริงๆเลยนะครับ
เลโอ : วะฮะฮะ ฉันจะถือว่านั่นเป็นคำชมละกันนะ ♪
ไม่เป็นไรละกัน นายเองก็ไปซ้อมยิงธนูหรือทำอะไรสักอย่างได้แล้ว ป๊ะป๋ากำลังตกอยู่ในห้วงความคิดอยู่ นะ ?
จะไปหาหม่าม้าก่อนมั้ย?
สึคาสะ : อย่าทำเหมือนผมเป็นเด็กสิครับ แต่ผมก็อยู่ที่ห้องชมรม เพราะฉะนั้นก็ควรจะฝึกซ้อมสินะครับ
ถูก Leader พูดเรื่องที่สมควรคิดได้ใส่นี่หงุดหงิดจังเลยนะครับ
ยูซึรุ : นายน้อยสุโอ ผมเตรียมธนูกับสิ่งจำเป็นไว้ให้แล้วนะครับ ♪
สึคาสะ : ขะ ขอบคุณครับรุ่นพี่ฟุชิมิ....รุ่นพี่เนี่ย เริ่มแรกก็ยังดูเป็นมือใหม่อยู่แท้ๆ แต่ตอนนี้นี่มีฝีมือสุดๆไปเลยนะครับเนี่ย
ผมรู้สึกโดนทิ้งห่างไปไกลเลยล่ะครับ
ยูซึรุ : การยิงธนูเนี่ย ไม่จำเป็นจะต้องแข่งขันกับใครหรอกครับ
สึคาสะ : จริงครับ ทั้งการจัดดอกไม้ การเขียนพู่กัน หรืออะไรก็ตามที่ลงท้ายด้วย 'โดว' น่ะ จุดมุ่งหมายก็คือเพื่อที่จะเผชิญหน้ากับตนเองทั้งนั้นครับ*
ผมจะน้อมรับความอ่อนโยนนั้นไว้ และมุ่งมั่นกับเส้นทางของตนเองครับ
*การยิงธนู การจัดดอกไม้ การเขียนพู่กัน (弓道 花道 書道) ทั้งสามตัวมีคันจิว่า 道 เหมือนกัน ซึ่งแปลว่า "เส้นทาง"
ยูซึรุ : ครับ แต่ก็พยายามรีบเท่าที่ทำได้นะครับ เพราะเหมือนว่าเขาจะนำไปไกลแล้วล่ะ
ถ้าอยากจะยืนเคียงข้างกันให้ได้ล่ะก็ ก็ต้องพยายามให้มากเลยนะครับ
เลโอ : ~......♪
สึคาสะ : โอ๋...? Leader ทั้ง ๆ ที่ยิงเหมือนไม่ใส่ใจอะไรแท้ ๆ แต่ก็ยิงโดนกลางเป้าหมดเลยครับ !?
ถึงจะไม่ทำตามกฎการยิงธนูเลยก็เถอะ !
ผ...ผมก็จะไม่ยอมแพ้หรอกนะครับ....ยิง !
ยูซึรุ : ฮุฮุ ผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงไปซะแล้ว ผมเองก็ควรจะขยับไม้ขยับมือบ้างสินะครับ ♪
สึคาสะ : Marvelous ! สุดยอดไปเลยครับรุ่นพี่ฟุชิมิ กลางเป้าเผงเลย !
(เจ็บใจจัง ! ทั้งๆที่ Leader อุตส่าห์มาทำกิจกรรมชมรมแท้ ๆ ทั้ง ๆ ที่อยากจะให้เห็นส่วนที่ดีของผมแท้ ๆ !)
(ปกติก็ยิงได้โอเคแท้ ๆ แต่ทำไมวันนี้มันแย่ขนาดนี้กันครับ !? )
(ขะ เข้าเป้าเถอะครับ ! โดนที ! กรอดดด ไม่ยอมโดนซักที !)
เลโอ : วะฮะฮะ☆ นายนี่ห่วยแตกจังนะ สุโอ~?
เพราะมัวแต่คิดว่า 'เข้าเป้าทีเถอะ' มันก็เลยยิงไม่ได้ไงล่ะ ลองยิงด้วยความรู้สึกแบบ 'ถึงไม่เข้าเป้าก็ไม่เป็นไร' ดูมั้ย ?
สึคาสะ : เอ๊ะ ? อื๋อ~? แต่ว่า ถ้าไม่เล็งให้ดี ๆ มันก็ไม่โดนสิครับ !
เลโอ : วะฮะฮ่า☆ แย่ลงเรื่อย ๆ เลยแฮะ ตลกชะมัด !
สึคาสะ : มะ..ไม่เห็นตลกตรงไหนเลยครับ ! ทำไมถึงต้องคอยมองแต่เวลาที่ผมทำไม่ได้ล่ะครับ Leader ! ไม่ใช่นะครับ ปกติแล้วผมเก่งกว่านี้นะครับ !
ว่าไปแล้ว เดิมทีผมน่ะถนัดยิงธนูบนหลังม้าครับ! ผมไม่ได้ฝึกการยืนยิงมาก่อน! ถ้าอยู่บนหลังม้าล่ะก็คงโดนไปแล้วแหละครับบ !
เลโอ : รถไฟไอน้ำ ? อ๋อ ไม่ใช่รถไฟไอน้ำแต่เป็นยิงธนูบนหลังม้านี่เอง** แบบนั้นใช่ม้า? ที่เคย์โตะทำบ้างเป็นบางครั้งตอนอยู่ที่บ้านน่ะ ?
รู้แล้วรู้แล้ว ที่เหมือนทหารม้าน่ะนะ ♪
นายเองก็เป็นอัศวินเหมือนกันสิน้า~ ว่าแล้วเชียว
ถ้าไม่ใช่บนหลังม้าจะแสดงความสามารถที่มีจริง ๆ ไม่ได้งั้นเหรอ วะฮะฮ่า ☆ ถ้าพูดถึงขนาดนั้นล่ะก็ ก็มาลองยิงบนหลังม้ากันเลย!
**สึคาสะพูดถึง 騎射 (Kisha) ซึ่งหมายความว่า การยิงธนูบนหลังม้า แต่เลโอเข้าใจว่าเป็น 汽車 (Kisha) รถไฟไอน้ำ ซึ่งสองคำนี้ออกเสียงเหมือนกัน
สึคาสะ : เอ๊ะ....เอ๋ ? แต่ว่า ที่นี่ไม่มีม้านะครับ ?
เลโอ : อ๋า ? งั้นคำพูด 'ถ้าอยู่บนหลังม้าจะยิงเข้าเป้า' ของนายจะกลายเป็นข้ออ้างไปนะ ?
อย่ากลืนน้ำลายตัวเองสิ ทำแบบนั้นไม่ดีเลยนะ ! ทำตัวให้เท่กว่านี้หน่อยสิ จงเป็นอัศวินอันสูงส่งซะ !
เอ้า ฉันจะเป็นคุณม้าให้เองนะ ขึ้นมาขี่เลย~ ขี่เลย~ ไม่ต้องอายหรอก
สึคาสะ : ล..เล่นขี่ม้าส่งเมืองรึไงครับ !? พวกเราอยู่ม.ปลายกันแล้วนะ....!
แต่ว่าจะไม่ยอมโดนว่าแบบนั้นหรอกครับ! เอาเลย เชิญเป็นม้าได้เลยครับ !
ข...ขึ้นขี่เลยได้สินะครับ ?
เลโอ : เอาเลย~ แต่เร็ว ๆ ด้วยล่ะ เพราะพออยู่ในท่านี้ ดันเหมือนกับกำลังคุกเข่าขอขมาอยู่ยังไงไม่รู้ ไม่น่ามองเอาซะเลยแฮะ
MomoNana : ดองไปซะแล้ว
Koyubi : ดองจนเปรี้ยว
------------------------------------------------------------------------------------
(เปลี่ยนแนวกะทันหันค่ะ กำลังมีความรั-----)
Part 3
สึคาสะ : งะ..งั้นก็ขออนุญาตนะครับ.....♪
ว..หวาา ! อย่าขยับตัวสิครับ Leader !
เลโอ : นายนี่ตัวหนักกว่าที่คิดอีกแฮะ ! ตัวจะหักแล้วว จะแบนแล้วว !
สึคาสะ : มะ...ไม่ได้หนักขนาดนั้นสักหน่อยครับ !
พักนี้ก็เพิ่งถูกพวกรุ่นพี่ใน Knights บอกว่าทานเยอะเกินไป เลยว่าจ้างที่ปรึกษาด้านโภชนาการมา แล้ววาง Diet Plan ไปแล้วครับ !
เลโอ : เอาล่ะ ช่างก่อนเถอะ ลองยิงดูซักทีสิ! ฉันอุตส่าห์ยอมลืมความน่าอายแล้วให้ความร่วมมือเลยนะ~ ถ้าพลาดขึ้นมาล่ะก็ไม่ยกโทษให้แน่! ฉันจะอารมณ์เสียแล้วอาละวาดเลยนะ !
สึคาสะ : ฮึ่ยย เห็นแก่ตัวเหมือนทุกทีเลยนะครับ ! ก็ได้ครับ จะทำให้ดู !
ถ้าเข้าเป้าล่ะก็ช่วยชมผมด้วยครับ Leader ! แสดงความรับผิดชอบที่ทำให้ผมติดไฟขึ้นมาด้วยนะครับ !
ยิงล่ะนะครับ! ฮึบ....☆
สึคาสะ : Bullseye!
เห็นรึเปล่าครับ Leader! ตรงเผงเลยครับ ! เข้าเป้าเผงเลยครับ ! ♪
เลโอ : โอ้ ~ ก็ทำได้นี่นา เก่งมากเก่งมาก~! ยิงเข้าเป้าในเวลาที่ต้องยิงให้ได้แบบนี้ใช้ได้เลยย ♪
สึคาสะ : ฮุฮู่~ แบบนี้มองผมใหม่แล้วหรือยังครับ ? งั้นก็เป้าต่อไป จะเล็งล่ะนะครับ.....☆
เลโอ : หือ ? โอ๊ะะ เดี๋ยวก่อนสุโอ ~ สต็อปปป !
สึคาสะ : หา? ว..หวาาา อย่าลุกพรวดทันทีแบบนี้สิครับ! จะตกแล้วว! อุหวาาา? ว้ากก!?
เลโอ : วะฮะฮ่าา☆ เสียงเมื่อกี๊ตลกจังเลยนะ! เป็นอะไรมั้ย ? ขอโทษนะ !
สึคาสะ : อื๋อออ! ตลอดเวลา เอาแต่หยอกเล่นกับผมอยู่เรื่อยเลย...!
อ...เอ๊ะ ? ท่านพี่ ! มีธุระอะไรที่โรงยิงธนูหรือครับ?
เอ๋.. 'ยังสนิทกันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ' เหรอครับ ? นี่ดูเหมือนสนิทกันเหรอครับ ? ไม่ได้อยากทำให้มองเป็นแบบนั้นเลยสักนิดครับ !
เลโอ : อันสึ ! อุ๊จจูว~☆
อื้ม! เธอเป็นคนที่คอยตอบ 'อุ๊จจูว~☆' กลับมาตลอด รักที่สุดเลย !
สถานการณ์ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง ? มีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้มั้ย?
สึคาสะ : ....หมายความว่ายังไงเหรอครับ Leader กำลังทำอะไรกับท่านพี่อยู่เหรอครับ ?
ฝากให้ช่วย Produce งานใหม่ของ Knights อะไรประมาณนี้หรือครับ ?
เลโอ : เปล่าหรอก ไม่ใช่เรื่องงาน....พอดีว่าเราเผลอมีลูกขึ้นมาน่ะ
แต่ฉันก็ไม่รู้วิธีเลี้ยงซะด้วย เลยฝากให้อันสึคอยดูแลเด็ก ๆ น่ะ ~♪
สึคาสะ : อะไรนะครับบบบ !?
มะมะมะ...หมายความว่าไงครับ Leader !
เอะ...ท่านพี่อันสึกับ Leader มีลูกด้วยกันเหรอครับ ? เรื่องมันเป็นแบบนั้นเหรอครับ ? ทั้งสองคน มีความสัมพันธ์แบบนั้นเองเหรอครับบบ~!?
จ...เจ้าคนทรยศ !
ไม่ใช่สิ เอ่อ เอ่อ? แสดงความรับผิดชอบต่อหน้าที่อัศวินหน่อยสิครับ! แต่ว่าทั้งๆที่ยังเป็นนักเรียนมัธยมปลายอยู่เลยแท้ ๆ นะ ทั้ง ๆ ที่เป็น Idol แท้ ๆ ~!?
เลโอ : ใจเย็น ๆ ก่อน สบายใจได้~ ฉันยังไม่เคยแตะต้องตัวอันสึเลยแม้แต่ปลายนิ้ว อย่าจินตนาการอะไรแปลก ๆ สิ มันเสียมารยาทกับอันสึไม่ใช่รึไง
สึคาสะ : คะ...คนอย่างคุณอย่ามาพูดถึงมารยาทเลยครับ ! ตะ..แต่ว่า เรื่องนั้นน่ะสรุปว่า....มันหมายความว่ายังไงกันแน่ครับ !? ทราบรึเปล่าครับ รุ่นพี่ฟุชิมิ ?
ยูซึรุ : ครับ ? ขออภัยครับ เผอิญว่าสมาธิจดจ่อกับการยิงธนูอยู่เลยไม่ได้ฟังเลยครับ
โอ๊ะ....อันสึซัง สวัสดีครับ
ถ้าเป็นไปได้ ขอความกรุณาอย่านำสัตว์มาที่โรงยิงธนูจะยินดีมากครับ เพราะว่าถ้าเกิดขนสัตว์หล่นขึ้นมาจะทำให้ทำความสะอาดยากพอสมควร แล้วก็แมวน่ะมักจะชอบข่วนเล็บไว้ตามกำแพงด้วยครับ
สึคาสะ : แมว....?
หวา! จริงด้วยครับ ท่านพี่กำลังถือกล่องที่มีลูกแมวเต็มไปหมด! อา...Lovely จริงๆเลยนะครับ....♪
เลโอ : อย่าไปจับมากนะ สุโอ~ มันยังเด็กอยู่เลย พวกสัตว์เล็ก ๆ น่ะอ่อนไหวต่อความเครียดง่ายนะ
สึคาสะ : ตะ...แต่ว่า Leader ! พวกมันน่ารักมากเลย อา น่ารักจนอยากจะกิน....อ๊า !?
อ๊า !? ม...แมวตัวใหญ่ ! เมื่อกี๊มัน Tackle ผมครับ อะไรกันน่ะเจ้าตัวนี้!? สัตว์ประหลาดจองหองตัวนี้....!
เลโอ : โอ้ ลิตเติ้ลจอห์น! ดูร่าเริงจังนะ ดีจังเลย ~♪
สึคาสะ : ลิ...ลิตเติ้ลจอห์น ? คือชื่อของแมวอ้วนตัวนี้เหรอครับ ?
เลโอ : อื้ม! เพราะว่าคลอดเด็กออกมาเยอะเลยน่าจะเหนื่อยมาก ฉันเลยเป็นห่วงน่ะ~ แต่ว่าก็ดูเหมือนจะฟื้นตัวแล้ว เลยโล่งใจขึ้นมาเลย!
เอาล่ะ เอาล่ะ ~ มานั่งที่ตักฉันสิ ~♪
วะฮะฮ่า☆ ผอมขึ้นมานิดหน่อยนี่นา ลิตเติ้ลจอห์น! เพราะว่าคลอดลูกแล้วงั้นสินะ ?
สึคาสะ : กับ Leader นี่เชื่องจังเลยนะครับ แมวตัวนี้... ที่กับผมยังจู่โจมแบบเต็มแรงเลยแท้ ๆ ไม่ยุติธรรมเลยครับ ตลอดเลย..
เลโอ : ก็เพราะนายไปจับเด็กๆไม่ใช่รึไง ~ พ่อแม่น่ะก็ต้องปกป้องลูกอยู่แล้ว
โอ๊ะโอ๋ ? เจ้าตัวเล็กก็มาด้วยงั้นเหรอ คิดถึงคุณแม่ใช่ม้า ~?
เจ้าพวกนี้ ขยับได้แล้วสินะ ? เมื่อพักก่อนยังลืมตาไม่ได้เลยแท้ ๆ ! สัตว์นี่สุดยอดจริง ๆ ไม่นานก็จะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ♪
ยูซึรุ : เพราะถ้าไม่รีบยืนได้ด้วยลำแข้งตัวเอง ก็จะกลายเป็นเหยื่อในโลกธรรมชาติไปล่ะนะครับ
การที่มีช่วงชีวิตที่ทำอะไรเองไม่ได้ยาวนานแบบมนุษย์ นับว่าแปลกกว่าอีกครับ
ฮุฮุ น่ารักจังเลยนะครับ ทำเอานึกถึงนายน้อยสมัยยังเล็ก ๆ เลยล่ะครับ
สึคาสะ : โทริคุงตอนนี้ก็ยังตัวเล็กอยู่ไม่ใช่เหรอครับ ยังไงก็เถอะ เอ่อ.....สรุปแล้วเด็กที่ว่านี่คือหมายถึงลูกแมวสินะครับ
Leader กับท่านพี่กำลังเลี้ยงพวกลูกแมวเหล่านี้อยู่เหรอครับ ? ทำไมกันล่ะ ?
ถ้ามีเวลาว่างมาดูแลสัตว์ล่ะก็ ก็ช่วยร่วมกิจกรรมของ Knights ให้มากกว่านี้ด้วยสิครับ !
เลโอ : ช่วยไม่ได้นี่นา มันเป็นหน้าที่น่ะ ก็ลิตเติ้ลจอห์นน่ะเป็นพรรคพวกคนสำคัญของฉันนี่นา
สึคาสะ : มะ...หมายความว่าไงกันครับ ?
อ๊าาา โธ่ ! หยุดพูดแต่อะไรที่น่าสงสัย แล้วช่วยอธิบายมาตรง ๆ สักทีจะได้มั้ยครับ! หงุดหงิดแล้วนะ~ ! อยากทานของหวานจังครับ !
ยูซึรุ : ถ้างั้น เดี๋ยวจะไปเตรียมชามาให้นะครับ ♪
ในโรงยิงธนูน่าจะมีกฎห้ามนำอาหารและเครื่องดื่มเข้ามาทาน เพราะฉะนั้นเราไปที่สวนกันไหมครับ ? ระหว่างที่พัก ก็ช่วยอธิบายหลาย ๆ เรื่องให้ฟังได้มั้ยครับ... ท่านสึคินากะ
เลโอ : จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้ห้ามนำอาหารเข้ามาหรอกนะ โรงยิงธนูน่ะ
เรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับลิตเติ้ลจอห์นด้วยนั่นแหละ โรงยิงธนูแห่งนี้เป็นเขตนอกกฎหมาย... เป็นสรวงสวรรค์ที่สามารถเมินพวกกฎทั้งหลายได้ยังไงล่ะ
Part 3 End.
MomoNana : ใกล้ความเป็นจริงแล้ว !!
Koyubi : (หายไปแล้ว)
-------------------------------------------------------------------------------
สึคาสะ : ง่ำๆ.....♪
กินอาหารที่โรงยิงธนูแบบนี้ ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังทำเรื่องไม่ดีอยู่จนทำเอาใจเต้นตึกตักเลยครับ
จะไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอครับ ? ถ้ารุ่นพี่ฮาสุมิมา พวกเราจะไม่โดนรุ่นพี่ฮาสุมิฟ้าผ่าใส่เหรอครับ ?
เลโอ : ก็บอกว่าไม่เป็นไรไงล่ะ กินไปเลยย กินเยอะ ๆ แล้วก็โตไว ๆ นะ~♪
สึคาสะ : ฮุฮุ ผมเคยได้ยินมาว่าห้ามให้แมวกิน Chocolate เพราะฉะนั้น ผมก็ควรจะเป็นคนจัดการทั้งหมดนี่สินะครับ ง่ำ ๆ ♪
ยูซึรุ : ครับ ช็อกโกแลตน่ะ ไม่นานก็จะหมดอายุแล้ว เพราะฉะนั้นถ้าสามารถรับประทานทั้งหมดนี่ได้ก็จะช่วยได้มากเลยครับ
เชิญดื่มชาด้วยครับ นายน้อยสุโอ ♪
สึคาสะ : ขอบคุณมากครับ! ดีจังเลยนะ โทริคุง คงได้ทานขนมแบบนี้ทุกวันเลยสินะครับ
คนรับใช้ทางบ้านผมไม่ค่อยชอบให้ทานของว่างเท่าไหร่น่ะครับ
ยูซึรุ : แน่นอนครับ เพราะถ้าทานอาหารที่มีน้ำตาลมากเกินไปก็จะทำให้ไม่ดีต่อสุขภาพครับ
เลโอ : อา~หย่อย~! กลูโคสกำลังแพร่กระจายไปทั่วเซลล์สมอง! อา~! สารอาหารเนี่ยมันสำคัญจริง ๆ เลยนะ!
สมองเริ่มทำงานแล้ว! มาแล้วมาแล้วว อินสปิเรชั่นของฉันน ☆
ขอมอบบทเพลงนี้ให้กับเหล่าลูกแมวที่เพิ่งเกิด! 'วอลทซ์ของเหล่าลูกแมว' ♪
สึคาสะ : อ๊าาา เริ่มเขียนที่พื้นอีกแล้ว! ผมยังมี Stock ของชีทเพลงเปล่าเหลืออยู่ เพราะฉะนั้นใช้นี่ไปครับ!
ผมเริ่มพกกระดาษพวกนี้เดินไปมาก็เพราะ Leader ที่นึกอยากจะเขียนเพลงขึ้นมาก็เขียนนั่นแหละครับ!
เลโอ : ช่วยได้มากเลย~! ขอบคุณนะสุโอ~ นายนี่ฉลาดจังนะ ! รักนายที่สุดเลยย ♪
สึคาสะ : อย่าพูดคำว่ารักออกมาพล่อย ๆ แบบนี้สิครับ !
เลโอ : ทำไมถึงโกรธล่ะ.....อา ดีแล้วแหละ เพราะฉันกำลังหัวตื้ออยู่น่ะ
ฉันไม่เคยแต่งเพลงให้แมวมาก่อนเลยน่ะสิ~ เพราะความสามารถในการฟังของพวกมันก็แตกต่างจากมนุษย์ล่ะนะ
ฉันน่ะ ทำอะไรไม่ได้นอกจากแต่งเพลง แต่ว่าก็อยากทำอะไรสักอย่างให้พวกลูกแมวน่ะ~ วะฮะฮ่า☆
สึคาสะ : อา...อย่างนี้นี่เอง เข้าใจแล้วครับ วันนี้ที่นั่งแต่งเพลงมาตลอดก็คือตั้งใจจะแต่งให้พวกลูกแมวสินะครับ
แต่คิดว่าแมวก็คงไม่สามารถเข้าใจในบทเพลงหรอกนะครับ
เลโอ : ~......♪
สึคาสะ : อ๊ะ กลับไปอยู่ในห้วงภวังค์ของการแต่งเพลงอีกแล้วสินะครับ ช่างเป็นคนที่มีปัญหาจริงๆ ท่านพี่โชคร้ายจังนะครับ ทั้ง ๆ ที่น่าจะยุ่งแท้ ๆ....แต่ดันถูกให้ช่วยดูแลลูกแมว
เพราะชอบสัตว์อยู่แล้วเลยสนุก...เหรอครับ ? ท่านพี่ช่างเป็นคนที่อ่อนโยนจริง ๆ นะครับ ไม่ว่าจะกับสิ่งใดก็ทุ่มเทความรักให้หมด.......♪
เลโอ : อ๊ะ ขอพูดไว้ก่อนละกันว่าฉันไม่ได้ใช้ให้ทำงานฟรี ๆ นะ ?
ฉันสอนเรื่องพื้นฐานของการแต่งเพลงให้ แลกกับการช่วยเลี้ยงลูกแมวน่ะ ~♪
รู้ไว้ก็ไม่เสียหายใช่มั้ยล่ะ ถ้าเป็นโปรดิวเซอร์น่ะ
สึคาสะ : อ๋อ รู้สึกเหมือนจะเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้สินะครับ....
ขี้โกงจังครับ ท่านพี่ ทั้ง ๆ ที่ผมก็มีสิ่งที่อยากจะเรียนรู้จาก Leader เยอะเป็นภูเขาเลยแท้ ๆ
เลโอ : อื๋อ ? สนใจการแต่งเพลงเหรอ ?
สึคาสะ : ก็ไม่ได้ถึงกับมีความสนใจหรอกครับ....แต่ Leader ตอนที่แต่งเพลงอยู่ก็ดูสนุกนี่นา ก็เลยอยากรู้นิดหน่อย
มันเป็นสิ่งที่น่าสนใจขนาดนั้นเลยเหรอครับ?
ถ้าไม่ว่าอะไร ก็ช่วยสอน Lesson ให้ผมด้วยได้ไหมครับ ? ถ้าผมรู้เกี่ยวกับการแต่งเพลงก็จะเหมือนกับเราพูดภาษาเดียวกัน อาจจะทำให้เข้าใจ Leader ขึ้นมาสักนิดก็ได้ ♪
เลโอ : ม่าย~ได้ ฉันสอนให้นายไม่ได้หรอก ถ้ายังจับดาบให้แกร่งไม่ได้แต่ดันไปจับขวานกับหอกมันจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ ?
สงครามมันเป็นจุดเริ่มต้นของบาดแผลนะ สำหรับนายยังเร็วไปสิบปีล่ะ
แต่ถ้ามุ่งมั่นอยากจะทำจริง ๆ ฉันจะสอนให้ก็ได้นะ แต่ว่าก็ไม่อยากแนะนำให้ทำเท่าไหร่หรอก
ถ้าอยากจะทำอยู่ในขอบเขตของงานอดิเรกก็ดีอยู่หรอก แต่ถ้าแบกอะไรเยอะแยะเกินไปบนหลังก็มีแต่จะล้มเอาเท่านั้นล่ะ
สึคาสะ : อืม~.......ก็พอเข้าใจสิ่งที่พูดมาอยู่ครับ สำหรับผู้ด้อยประสบการณ์แบบผม ก็ควรจะตั้งใจมุ่งมั่นกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก่อนสินะ
ดันร้องขออะไรตื้น ๆ ไปซะแล้ว กรุณาลืมมันไปเถอะครับ
เลโอ : อื้ม ถ้าไปทางอ้อมก็ยังดีอยู่หรอก แต่อย่าแวะข้างทางบ่อยนักล่ะ เพราะชีวิตคนเรามันสั้นน่ะนะ สุโอ~
ถึงจะหลงทางก็ไม่เป็นไร เพราะยิ่งเดินเท่าไหร่ก็จะมีกำลังเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น แต่ถ้ามีจุดมุ่งหมายอยู่ล่ะก็ ฉันก็อยากจะให้นายมุ่งหน้าตรงไปหาเลย
แต่ถึงอย่างนั้น คนที่จะไปถึงจุดหมายได้จริง ๆ ก็มีแค่เพียงไม่กี่คนเท่านั้นแหละ
ปักธงของนายเอาไว้ในที่ที่ไกลที่สุดที่นายเคยเห็นจากความฝัน ถ้าเป็นนายล่ะก็ต้องทำได้แน่
สิ่งที่มาขวางทางบนเส้นทางน่ะ พวกเราจะขจัดออกไปให้เท่าที่ทำได้ให้เอง
แต่ว่าคนที่สามารถจะเดินบนเส้นทางของนายได้น่ะ ก็มีแค่นายคนเดียวเท่านั้นแหละ
สึคาสะ : กะ...เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ? อยู่ดี ๆ ก็พูดจาสมกับเป็น Leader ขึ้นมา ?
เลโอ : ก็นายอยากให้พูดไม่ใช่เหรอ ? วะฮะฮะ ขอโทษนะที่ทำให้กังวล! เพราะนายเห็นฉันดูไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรก็เลยเป็นห่วงใช่ม้า ?
ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ฉันรักนายนะ ! ทั้งตัวนายและทั้ง Knights น่ะ ฉันรักที่สุดในจักรวาลเลย ~☆
สึคาสะ : อะ...อีกแล้ว ใช้คำที่ Fuzzy แบบคำว่ารักกลบเกลื่อนอะไรพร่ำเพรื่ออีกแล้วนะครับ!
เลโอ : อื้ม แต่ยิ่งไปกว่านั้น ถึงจะมาถามเอาป่านนี้แล้วก็เถอะ.....อันสึ เอาพวกลูกแมวมาที่นี่ทำไมเหรอ ?
อย่าเพิ่งให้เจ้าพวกนี้ขยับตัวมากจะไม่ดีกว่าเหรอ ยังไม่โตพอด้วยนี่นา ?
หืมม? เพราะในโรงเรียนเริ่มมีหมาจรจัดเพิ่มขึ้นมา สภานักเรียนเลยเริ่มสืบหาแบบจริงจังแล้วงั้นเหรอ ?
ถ้าเจ้าพวกนี้ถูกเจอขึ้นมา ก็จะถูกส่งไปที่สถานีอนามัย เลยกำลังหาที่ซ่อนอยู่ ?
ยูซึรุ : อา ผมเคยได้ยินเรื่องนั้นมาก่อนครับ
ก็จริงที่ช่วงนี้มีสุนัขจรจัดเพิ่มขึ้นมาจริง ๆ จะไม่จัดการอะไรเลยก็คงไม่ได้หรอกครับ
เลโอ : อื~มม งั้นแบบนี้ก็เป็นปัญหาสิเนี่ย ทำไงดี ? จะซ่อนไว้ที่โรงยิงธนูก็คงไม่ได้ซะด้วยสิ แต่จริงๆแล้วให้ฉันเอาไปเลี้ยงที่บ้านชั่วคราวก็ได้อยู่นะ
รูกะตันก็ชอบแมวด้วย น่าจะดีใจ ♪
สึคาสะ : รูกะตัน? แต่จะซ่อนที่โรงธนูนี่คงไม่ได้แน่ ๆ ครับ รุ่นพี่ฮาสุมิคงไม่มีทางจะมองข้ามไปได้แน่ เพราะคน ๆ นั้นเข้มงวดจะตาย
เลโอ : อื๋อ~ ถ้าเคย์โตะล่ะก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง~
หมอนั่นก็ชอบลิตเติ้ลจอห์นเหมือนกัน ถึงเห็นเป็นแบบนั้นแต่หมอนั่นก็เป็นพวกจิตใจดีมากเลยนะ
Part 4 End.
MomoNana : ใช้ซ้ำวนไป
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Part 5
เลโอ : เอาล่ะ~ ลิตเติ้ลจอห์นก็อยากกินขนมด้วยใช่ม้า~? เอ้า กินเข้าไปเลย กินเข้าไปเล้ย ♪
แต่ให้แมวกินอาหารของคนนี่ก็คงไม่ดีเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นแค่นิดเดียวพอนะ
ถ้าไม่ได้รับสารอาหารเยอะ ๆ เดี๋ยวก็จะไม่มีนมไว้เลี้ยงเด็กๆหรอก
สึคาสะ : ถึงจะไม่ใช่เรื่องสำคัญก็เถอะ แต่แมวตัวนี้...ทำไมถึงชื่อแบบนั้นเหรอครับ ?
ถึงจะชื่อ Little แต่ตัวก็ใหญ่น่าดูเลยนะครับ เมื่อกี๊ที่ผมโดน Tackle ไปก็เจ็บมากเลยครับ
เลโอ : อื้ม พอเจ้านี่ขึ้นตักมาแล้ว มันหนักมากจนขยับไม่ได้เลยล่ะ วะฮะฮะฮ่า ☆
เคย์โตะ : ลิตเติ้ล จอห์น น่ะ เป็นหนึ่งในตัวละครของนิทานพื้นบ้านของอังกฤษ โรบิน ฮู้ด
เพราะตัวใหญ่จนแทบจะแตะฟ้าได้ ก็เลยถูกตั้งชื่อเล่นว่า 'ลิตเติ้ล' ให้เป็นมุกตลก
เลโอ : พอโผล่มาทีก็เล่นบทพูดซะยาวเลยนะ เคย์โตะ!? ดีมากเลย ทำให้เข้าใจคาร์แรกเตอร์นายได้ง่ายขึ้นอีก ☆
เคย์โตะ : สึคินากะ ฉันก็ว่าว่าทำไมที่นี่ถึงเอะอะกว่าที่เคย เป็นเพราะนายเองสินะ มาทำอะไรที่นี่?
เลโอ : วะฮะฮ่า ☆ พอดีฉันติดขัดกับการแต่งเพลงนิดหน่อยน่ะ เลยมาตั้งสมาธิที่นี่! ก็ไม่เป็นไรหรอกใช่ม้า ฉันก็น่าจะยังเป็นสมาชิกชมรมธนูอยู่นี่?
เคย์โตะ : ก็ได้อยู่หรอก ต่างจากยูนิต ชมรมไม่มีกฎว่าถ้าไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมชมรมแล้วจะต้องถอนตัวออก
ชมรมเป็นการรวมกันของคนที่มีงานอดิเรกตรงกัน จะให้เข้มงวดเกินไปก็คงไม่ดีใช่ไหมล่ะ
เลโอ : วะฮะฮ่าา ☆ สมแล้วที่เป็นเคย์โตะ เข้าใจตรงกันที่ซู้~ด ♪
เคย์โตะ : อารมณ์ดีจังนะนายน่ะ นายควรจะโผล่หน้ามาชมรมให้บ่อยกว่านี้นะ
นายน่ะฝีมือดีกว่าฉันอีกไม่ใช่หรือไง ถ้าไปเข้าแข่งขันก็ต้องไปได้ไกลแน่
ถ้าผลงานออกมาดี งบประมาณก็จะเพิ่มขึ้น โรงยิงธนูนี่ก็เก่าพอสมควรแล้ว ฉันก็อยากจะซ่อมแซมน่ะ
ถึงฉันรู้ว่านายคงไม่มีอารมณ์จะไป แต่ก็เก็บใส่สมองไปคิดหน่อยเถอะ
เลโอ : อือ~ พวกทัวร์นาเมนต์น่ะเราต้องไปทำตามกฎของมัน มันน่าเบื่อจะตายไปน่ะนะ....
ยิ่งไปกว่านั้น เคย์โตะ มาดูเร็ว ๆ ! ลิตเติ้ลจอห์นคลอดลูกแล้วนะ ! ☆
เคย์โตะ : หือ? โอ้ ลิตเติ้ลจอห์น น่าคิดถึงจัง! ยังมีชีวิตอยู่สินะแกเนี่ย! ยังตัวใหญ่เหมือนเดิมไม่มีผิดเลยนะ!
งั้นเหรอ มีลูกแล้วสินะ~ ยินดีด้วย! ฮะฮะฮะ ☆
สึคาสะ : ดูตื่นเต้นกว่าที่คาดนะครับ รุ่นพี่ฮาสุมิ?
เคย์โตะ : ฉันตื่นเต้นแบบนี้แล้วแปลกเหรอ สุโอ? การเกิดน่ะเป็นเรื่องมงคลนะ แล้วก็ในญี่ปุ่นน่ะ พิธีแบบนี้เป็นงานของวัดมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว
การที่ลูกชายจากวัดแบบฉันจะยินดี มันก็แน่นอนอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ?
ยูซึรุ : ผมไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลเท่าไหร่เลยครับ ขออภัยครับท่านรองประธา....ท่านฮาสุมิ เผอิญทำที่นี่รกไปหมดเลย
เดี๋ยวหลังจากนี้ ผมจะรับผิดชอบและทำความสะอาดให้เอง เพราะฉะนั้นได้โปรดอย่าถือสาเลยนะครับ ♪
เคย์โตะ : อืม ฝากด้วยนะฟุชิมิ เพราะนาย โรงยิงธนูเลยสะอาดอยู่ตลอดเวลา ฉันรู้สึกขอบคุณมากเลย
แต่จริง ๆ แล้ว ไม่ต้องไปสนใจมากก็ไม่เป็นไรหรอกนะ เพราะโรงยิงธนูแห่งนี้น่ะเป็นเขตนอกกฎหมาย
สึคาสะ : เมื่อกี๊ Leader ก็พูดแบบนี้เหมือนกันครับ....มันหมายความว่าอย่างไรเหรอครับ?
ผมเคยคิดว่ารุ่นพี่ฮาสุมิจะเป็นคนที่เข้มงวดกับกฎมาก ๆ ซะอีก?
เคย์โตะ : ฉันเองก็ไม่อยากจะเป็นคนที่เข้มงวดอยู่ตลอดเวลาหรอก ฉันอยากจะทำตัวสบายๆเวลาที่อยู่ในโรงยิงธนู....ถ้าฉันพูดแบบนี้นายจะผิดหวังไหม สุโอ?
สึคาสะ : ไม่ครับ ก็แค่....คิดว่าผิดคาดจังเลยนะครับ
เลโอ : ใช่ม้า! หมอเนี่ยทั้งหน้าบูด ใส่แว่นแล้วก็ทำตัวจริงจังอยู่ตลอด! วะฮะฮะฮะฮ่าา ☆
เคย์โตะ : นี่นายมีปัญหาอะไรกับแว่นงั้นเหรอ
เลโอ : ไม่มีหรอก! มันเข้ากับนายดีนะ! ให้อารมณ์แบบรุ่นน้องจะมองว่าเจ้านี่เป็นไอ้แว่นหัวโบราณไรงี้อะนะ~?
ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ออกจะเป็นผู้ชายที่ซุกซนใช่ย่อยแท้ ๆ ♪
ชอบเที่ยวอาละวาดในชื่อ 'เดดแมนส์' ด้วยนี่นา?
อยู่ด้วยกันกับเรย์ใช่ม้า! ทำไมถึงแยกวงล่ะ ถึงฉันจะไม่ได้ชอบแนวแบบตอนนั้นแต่ฉันชอบพวกนายมากเลยนะ ♪
เคย์โตะ : ลืมชื่อนั้นไปซะ แล้วฉันก็จะช่วยลืมชื่อ 'โอเธลโล' ให้
สึคาสะ : โอเธลโล? Table Game เหรอครับ? หรือเป็นเรื่องของ Shakespeare?
เลโอ : อา นายคงยังไม่รู้สินะ Knights น่ะถูกเปลี่ยนชื่อมาหลายต่อหลายครั้งแล้วล่ะ เป็นยูนิตที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานผิดคาดเชียวล่ะ
เอาเถอะ จะให้อยู่แบบเดิมตลอดไปก็ไม่ได้ล่ะนะ
เพราะว่าไม่เคยยุบวง แต่เปลี่ยนแค่ชื่อ รากศัพท์ก็เลยเหมือนเดิมน่ะ
เริ่มจาก 'เชส' แล้วก็มา 'โอเธลโล' 'แบ็คแกมมอน' บ้างล่ะ ก็เปลี่ยนมาหลากหลายเชียวแหละ
ฉันก็เปลี่ยนชื่อมันกลับมาที่ 'เชส' แต่ว่าตอนนั้นมันเกิดการโต้เถียงขึ้นมาน่ะ....
แต่ละคนก็แยกไปตามชื่อของตัวหมากอย่าง Knights หรือ Queen แล้วก็ดันแยกไปเป็นอิสระ
ต่อสู้กันไปกันมา สุดท้ายก็มีแค่ Knights ที่เหลือรอด
ตรงส่วนนี้ของประวัติศาสตร์ยังไม่มีใครรู้เท่าไหร่ หลายๆคนเลยอาจจะคิดว่าเป็น Knights มาตลอดตั้งแต่เริ่มแล้วน่ะ
เคย์โตะ : ถ้ามองจากภายนอก ก็จะไม่รู้ปัญหายุ่งเหยิงต่าง ๆ ของวงในหรอก
ทั้งในแผ่นกระดาษและในประวัติศาสตร์ พวกนายเป็น Knights มาตลอด มันคือ Knights ของนาย สึคินากะ
เลโอ : ใช่แล้ว มันคือ Knights ของฉัน
แต่ถ้าจะหมายความว่าชื่อนี้จะต้องแบกรับประวัติศาสตร์บาปหนาที่โชกไปด้วยเลือดแบบนั้นด้วยล่ะก็...
ก็ไม่จำเป็นต้องฝืนสืบทอดชื่อ Knights ต่อไปก็ได้
ชื่อน่ะสามารถถูกแทนที่ได้ มันไม่ค่อยมีความหมายอะไรหรอก ฉันคิดอย่างนั้นนะ แต่นายคงจะคิดต่างจากฉัน....
ใช่มั้ย? สุโอ สึคาสะ
สึคาสะ : ......
เลโอ : มันไม่ใช่ Knights ของฉันคนเดียวอีกต่อไปแล้วล่ะ
ถ้าพวกนายยินดีจะสืบทอดชื่อนี้ต่อไปด้วยศักดิ์ศรีล่ะก็ ฉันก็อาจจะดีใจมาก...มากกว่าที่คิดก็ได้
ตั้งแต่เริ่มจนจบ พวกเราไม่ได้เป็นไอดอลที่เปล่งประกาย ที่ไม่เคยมีใครพูดอะไรลับหลังอยู่แล้ว
มีหลายเรื่องเคยเกิดขึ้นมากมาย ทั้งเรื่องที่น่าเกลียดชัง เรื่องที่น่าสมเพช เรื่องที่แปดเปื้อนไปด้วยเลือด
แต่ถ้าเกิดว่า ถึงแม้พวกนายจะยอมแบกรับประวัติศาสตร์เหล่านั้น และพวกนายในตอนนี้ก็ยังสามารถส่องประกายและงดงามในฐานะเหล่าอัศวิน.....ในฐานะ Knights ล่ะก็
พวกเราก็คงได้รับการตอบแทนแล้วเหมือนกัน
'อา....เพื่อสิ่งนี้นี่เอง เรามุ่งหน้าก้าวเดินมาเพื่อที่จะได้เป็นเหล่าอัศวินที่สามารถปักธงไว้ที่ปราสาทชอล์กสีขาวได้อย่างภาคภูมิใจนี่เอง'
เท่านี้ ฉันก็ตายได้อย่างสบายใจแล้วล่ะ
Part 5 End.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Epilogue 1
สึคาสะ :
('ฉันก็ตายได้อย่างสบายใจแล้วล่ะ' ถึงจะพูดแบบนี้ก็เถอะครับ)
(ตอนนี้ก็ไม่ใช่บรรยากาศที่จะด่าแล้วพูด 'ไม่นะ อย่าตายนะครับ เดี๋ยวผมจะเดือดร้อนนะ' ได้เหมือนทุกทีด้วยสิ)
(ผมเองก็ยังไม่รู้เรื่องของ Leader เลย จะทำเป็นมองเหยียดแล้วด่าเขาเหมือนเป็นพ่อแม่ก็คงไม่ได้)
(แต่ว่า แค่วันนี้วันเดียว ก็ได้รู้เรื่องเพิ่มมากขึ้นหลายอย่างเลยครับ)
(Leader เองก็มีเรื่องกังวล และต้องวาดธนูเพื่อที่จะได้เดินไปในเส้นทางของตนเองเหมือนกัน)
(เขาเห็นว่าผมยิงธนูได้ไม่ดี ก็เลยให้ Advice มา เขาห่วงพวกลูกแมวด้วยใจจริง และพยายามอย่างหนักเพื่อจะให้พวกมันมีความสุข)
(รวมทั้งการที่เขาเล่นเป็นคุณม้าเหมือนเด็ก ๆ ....)
(ถึงจะมีอดีตที่น่าเศร้าและทรมานขนาดที่ทำให้แม้แต่ผู้ใหญ่ร้องไห้ได้ เขาก็ยังผ่านมันมาและยิ้มได้)
(ช่างเป็นคนที่ประหลาด เป็นคนที่พิศวง.....คนที่ทั้งขี้แกล้ง แล้วก็น่าหงุดหงิดเหลือเกิน)
(แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังอยากจะรู้เรื่องของราชาที่พวกเรารับใช้....เรื่องของคุณให้มาก...มากกว่านี้อีกครับ)
(เมื่อตอนที่ผมได้เข้าใจคุณอย่างลึกซึ้ง เข้าใจในรอยแผลเป็นเหล่านั้น....เมื่อถึงเวลานั้น ผมจะพูดเองครับ)
(ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณจะตาย แต่เป็นที่ที่คุณจะมีชีวิตอยู่ต่างหาก)
(มามีชีวิตอยู่ด้วยกันเถอะครับ เดินเคียงข้างกัน มุ่งหน้าไปที่สนามรบด้วยกัน)
(ก่อนที่คุณจะรอจนเบื่อแล้วจะออกห่างไปไกล ผมจะไล่ตามอย่างสุดชีวิต....เพื่อที่จะไปถึงระยะที่เสียงของผมสามารถส่งไปถึงคุณได้)
เลโอ : สุโอ~ ขอเวลาแป๊บนึงได้มั้ย? มานี่สิ ๆ ♪
สึคาสะ : อะไรเหรอครับ โธ่.....อย่าเรียกผมง่าย ๆ แบบนั้นสิครับ
ทั้งๆที่ตอนผมเรียก คุณยังไม่เห็นจะสนใจอะไรเลยแท้ ๆ กว่าผมจะรวม Knights ทุกคนมาได้ขนาดนี้ รู้บ้างมั้ยครับว่าผมพยายามหนักขนาดไหนน่ะ
เลโอ : อื้ม ขอโทษนะ อย่าโกรธสิ....
'ฉันจะไม่ไปไหนอีกแล้วล่ะ' ....ถึงจะสัญญาอะไรแบบนั้นไม่ได้ก็เถอะ~ เพราะความน่าจะเป็นที่จะถูกมนุษย์ต่างดาวลักพาตัวไปก็มีอยู่ แต่ก็จะพยายามนะ!
สึคาสะ : ดีมากครับ คงต้องพยายามน่าดูเลยนะ ......จะว่าไป เมื่อครู่ที่เรียกมีธุระอะไรเหรอครับ ?
เลโอ : อื้ม เคย์โตะน่ะนะ~ กำลังจะหาคนเลี้ยงดูลิตเติ้ลจอห์นน่ะ
ถึงเจ้านี่จะเป็นแมวหยิ่งที่รักอิสระก็เถอะ แต่จะให้จรจัดต่อไปก็เป็นห่วงพวกลูกแมวน่ะนะ
เราจะให้คนดีๆรับเลี้ยงมัน แต่จนกว่าจะถึงตอนนั้น ก็ต้องเลี้ยงดูที่โรงยิงธนูก่อนล่ะนะ
นายเองก็ดูแลมันดีๆด้วยล่ะ เดี๋ยวอันสึก็จะสอนวิธีเลี้ยงแล้ว เดี๋ยวไปฟังด้วยกันเถอะ ♪
ฉันเองก็จะพยายามโผล่หน้ามาทุกวันแล้วช่วยดูแลให้เอง
สึคาสะ : ถ้าอย่างนั้นล่ะก็ ถึงเรื่องนี้จะเป็นเรื่องรอง ผมก็ไม่เป็นไรครับ...แต่ว่าก็ช่วยเข้าร่วมกิจกรรมของ Knights ดีๆด้วยครับ ผมจะไปรับคุณเอง แม้จะทุกวันเลยก็ตาม
เลโอ : อื้ม! ไม่เป็นไรๆ! เชื่อใจฉันนะ สุโอ ~ ♪
สึคาสะ : เชื่อถือไม่ได้ที่สุดในจักรวาลเลยครับ Leader ?
เลโอ : วะฮะฮะ☆ ช่วงที่ฉันไม่อยู่ พวกนายเปลี่ยนไปพอสมควรเลยนี่นา ฉันก็เลยใช้เวลาทำความเข้าใจนานไปหน่อย
แต่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ฉันจะตั้งใจแล้วนะ
ฉันค่อนข้างจะทำความเข้าใจได้แล้ว ฉันสามารถแต่งเพลงที่สมบูรณ์แบบได้แล้วล่ะ
สึคาสะ : ไม่ใช่แค่แต่งเพลงอย่างเดียว แต่ช่วยเข้าร่วมการฝึกร้องและเต้นด้วยนะครับ ?
เลโอ : อื้ม.....เอาเถอะ จะลองพยายามละกัน พอมองพวกแมวแล้วฉันก็คิดได้น่ะนะ ว่าการดูแลจากพ่อแม่นี่ก็สำคัญจริงๆ
ก็พวกนายเป็นเด็กน้อยนี่นะ
สึคาสะ : ไม่ได้เป็นเด็กสักหน่อยครับ อย่ามาล้อเล่นกันหน่อยเลย
เลโอ : อืม สปิริตแบบนั้นแหละ โอ๋ ๆ ♪
สึคาสะ : อย่าลูบหัวผมสิครับ ยังไงก็เถอะ Leader ทำตัวตามสบายเกินไปแล้วนะครับ นอนแผ่แบบนั้น ดูไม่ได้เลย....
แล้วเดี๋ยวสักพักก็คงจะไปหมกมุ่นกับการแต่งเพลงอีกแล้ว
เลโอ : ก็แหม~ ก็พวกสัตว์ตัวเล็กๆขยับตัวแต่ละทีก็เหมือนมีพระเจ้ามาอยู่ตรงนี้นี่นา!
อินสปิเรชั่นพรั่งพรูไม่หยุดแล้ว รักพวกนายที่สุดเลย ~♪
ตามที่สุโอ~ บอกนั่นแหละ ความเป็นจริงก็สำคัญ แต่จินตนาการก็สำคัญเหมือนกันนะ ทั้งความจริงและความฝันก็สำคัญเหมือนกันทั้งคู่
ถ้าขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไปล่ะก็ จะเสียศูนย์เอาได้นะ
เหมือนกับตำนานของจอมโจรผู้มีเกียรติ 'โรบินฮู้ด' ที่เกิดมาจากความไม่พอใจของคน แล้วปั่นหัวราชาให้เหมือนคนโง่ไงล่ะ
เพื่อที่จะเผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่โหดร้าย ก็เลยเกิดความฝันขึ้นมา
เจ้า 'จักรพรรดิ' นั่น ก็คงจะเสียสมดุลในช่วงนั้น แล้วก็พ่ายแพ้ลงล่ะนะ
สึคาสะ : หืม ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ....แต่คุณลิตเติ้ล จอห์นเนี่ย ตั้งชื่อมาจากตำนานโรบินฮู้ดนั่นสินะครับ
ทำไมเหรอครับ ? เพราะว่าเพ้อฝันขึ้นมาแล้วนึกได้พอดีเหรอครับ?
เลโอ : อย่าพูดเหมือนฉันทำทุกอย่างด้วยความเพ้อฝันสิ....
เมื่อนานมาแล้ว มีพวกบ้าที่ยึดโรงยิงธนูมาทำเรื่องไม่ดีอยู่
ที่นี่เลยกลายเป็นเหมือนแหล่งมั่วสุมน่ะ ฉัน กับเคย์โตะที่อยากจะทำกิจกรรมชมรมอย่างจริงจัง ก็เลยมาลงโทษพวกนั้น
พวกเราปดปิดตัวตนที่แท้จริง แล้วก็ใช้ชื่อโรบินฮู้ดน่ะ
แล้วพวกเราก็ได้เจอกับลิตเติ้ลจอห์นในช่วงนั้น ที่โรงยิงธนูแห่งนี้เป็นเขตนอกกฎหมาย ก็เพราะเหตุผลแบบนั้นแหละ
เพื่อที่จะไล่พวกบ้าเหล่านั้นออกไป เคย์โตะก็เลยใช้อำนาจจากสภานักเรียน
ทำให้โรงยิงธนูที่นี่ไม่ถูกบังคับไปตามกฎของโรงเรียน เป็นเขตนอกกฎหมาย วะฮะฮ่า
เพราะถ้าไม่ใช้วิธีการที่เกี่ยวกับกฎของโรงเรียนก็คงไล่เจ้าพวกนั้นออกไปไม่ได้แน่ ๆ
ฉันคิดว่าเดี๋ยวเคย์โตะก็คงเปลี่ยนกฎให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม
แต่เจ้านั่นก็คงอยากจะพักหายใจมั่งเหมือนกันแหละนะ อย่างน้อยก็ที่โรงยิงธนูนี้ อย่างน้อยก็ระหว่างทำกิจกรรมชมรม
เจ้านั่นก็คงอยากจะหัวเราะอย่างมีความสุขในสรวงสวรรค์ที่ไม่มีกฎเกณฑ์ใด ๆ กับผองเพื่อนแสนสุขสันต์เหมือนกัน
อาจจะมีบางคนบอกว่านั่นมันคือ 'ความย้อนแย้ง' หรือ 'ความอ่อนแอ' อยู่ก็ได้ แต่ฉันชอบส่วนนั้นของเคย์โตะที่สุดเลยล่ะ
ทั้งไม่สมบูรณ์แบบ และบางครั้งก็โง่เขลา.....เพราะแบบนี้นั่นแหละ มนุษย์ก็เลยเป็นที่รักไงล่ะ
Epilogue 2
เลโอ : สุโอ~ ฉันอยากตั้งชื่อลูกแมวพวกนี้น่ะ ช่วยออกไอเดียให้หน่อยได้มั้ย?
ถ้ายิ่งตั้งชื่อให้ ตอนที่จากลากันก็จะยิ่งเหงากว่าเดิม แต่ถ้ามันไม่มีชื่อเรียกจนกว่าจะหาเจ้าของได้ก็ไม่สะดวกล่ะนะ!
ก่อนอื่น ฉันนึกได้สี่ตัวแล้วล่ะ เจ้านี่ชื่อเซนะ เจ้านี่ชื่อริทสึ เจ้านี่ชื่อนารุ แล้วก็เจ้านี่ชื่อสุโอ~♪
สึคาสะ : อย่าเอาชื่อคนอื่นไปใช้ตามใจชอบสิครับ หืม งั้นพวกนี้ก็เปลี่ยนจาก Knights เป็น เนี้ยส สินะครับ.... *
Leader หรือว่าคุณจะไม่เก่งเรื่อง Naming เหรอครับ ?
ทุกครั้งที่ตั้งชื่อเพลง ก็จะเป็นแนวๆ 'หมายเลขห้าสิบสาม' ไม่ก็ 'อันที่ตอนสุดท้ายจะ กวิ้งง ! ขึ้นมา' ซะด้วย
ความจริงแล้ว ไนโตะ......ไนท์คิลเลอรส์ สินะครับ ? อันนั้นก็แปร่งๆเหมือนกันครับ
เลโอ : ไม่นะไม่ คนที่ตั้งชื่อนั้นน่ะ คือเจ้าบ้า 'จักรพรรดิ' นั่นต่างหาก !
เอ๋~ แต่ฉันก็ค่อนข้างจะถูกใจอยู่นะ ? แต่เดี๋ยวสิ ตอนนี้ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ !
พวกลูกแมว มีห้าตัวใช่มั้ยล่ะ นึกชื่อตัวสุดท้ายไม่ออกเลยล่ะน้า ~ ทำไงดี? ยืมความคิดนายหน่อยสิ ! นี่เป็นคำสั่งของ 'ท่านราชา' นะ ~♪
สึคาสะ : Stupid!
เลโอ : โดนด่าเป็นภาษาอังกฤษด้วยอะ !?
สึคาสะ : ถ้าไม่พอใจล่ะก็จะพูดด้วยภาษาญี่ปุ่นให้นะครับ เจ้าคนเขลา! เรื่องแบบนั้นไม่จำเป็นต้องให้ผมคิดถึงขนาดนั้นก็ได้นี่ครับ....
Knights น่ะ ไม่ได้มีสี่คนอีกต่อไปแล้วนะครับ
เรื่องสำคัญแบบนี้ ผมจะดีใจมากนะครับถ้าคุณไม่ลืม
คุณเองก็คิดเหมือนกันใช่ไหม....เนอะ เลโอซัง ♪
เลโอ : หื๊อ!? อะไรกันน่ะจู่ ๆ ก็! ทั้ง ๆ ที่ปกติเรียกว่า Leader แท้ ๆ !
สึคาสะ : ไม่ได้เรียกคุณซะหน่อยครับ ให้ตายสิ โธ่... เลโอซังทางนี้ทั้งเชื่อง ทั้งน่ารัก ดีสุด ๆ ไปเลยนะครับ~.....
ทุกคนก็เข้ากันได้ดีด้วย อา อิจฉาจังเลย
ฮุฮุ มานั่งตักผมนะครับ เลโอซัง ♪
เลโอ : อ๊ะ ฉันทำความเข้าใจได้แล้ว! นายตั้งชื่อลูกแมวตัวที่ 5 นี้ว่า 'เลโอ' สินะ! ใช่มั้ยสุโอ~!?
สึคาสะ : ทำความเข้าใจนานเกินไปแล้วครับ คิดว่าเป็นอะไรกันแน่ .....หรือว่าไม่อยากให้เรียกว่า Leader เหรอครับ ?
ให้เรียกว่ารุ่นพี่สึคินากะเหมือนที่ผมเรียกรุ่นพี่คนอื่นไหมล่ะครับ ?
เลโอ : ไม่เป็นไรหรอก เพราะคนที่นายเรียกว่า Leader น่ะมีแค่ฉันนี่นา
ให้ความรู้สึกพิเศษด้วย....ถ้านายเรียก Leader ฉันก็จะเข้าใจว่า หมายถึงฉันล่ะน้า ~ อะไรแบบเนี้ย เข้าใจง่ายดี
สึคาสะ : เลโอซัง
เลโอ : อื๋อ ? อ๊ะ ไม่ได้หมายถึงฉันสินะ ? แมวสินะ ?
สึคาสะ : ......มีชีวิตอยู่ให้นาน ๆ นะครับ ถ้าคุณหายไป ทุกคนจะเหงาเอานะ
เลโอ : รู้แล้วล่ะน่า อ๊ะ เจ้าแมวเลโอคุงตัวนี้ก็น่าจะเข้าใจเหมือนกัน ดูเป็นเด็กฉลาดนี่นา!
สึคาสะ : ผมมองเป็นเจ้าบ้าเต็ม ๆ เลยล่ะครับ บางทีก็ชอบนอนแผ่ไม่สนที่สนทางซะด้วย.....
สุโอ~ซังน่ะทั้งมารยาทดี แล้วก็น่ารักกว่าใครเพื่อนเลยนะครับ ♪
เลโอ : สำหรับฉัน ฉันอยากให้ร่าเริงกว่านี้แล้วก็ทำเรื่องบ้า ๆ บ้างอะนะ
ยังเด็กอยู่ด้วย~ ถ้าเอาแต่พยายามอย่างจริงจังล่ะก็จะใช้ชีวิตไม่คุ้มเอานะ! จงเล่นให้มากกว่านี้ ! ใช้ชีวิตวัยรุ่นซะ !
สึคาสะ : ครับ แต่จะเล่นอย่างเดียวไม่ได้นะครับ ต้องทำงานด้วย
เลโอ : วะฮะฮ่า ให้เจ้าพวกนี้ทำงานบันเทิงมั้ยล่ะ ? มาเป็นไอดอลดีกว่า เปิดตัว 'เนี้ยส' ตู้มม ♪
สึคาสะ : ใช่เวลาที่จะมาดูแล Unit อื่นเหรอครับ ?
เข้าร่วมกิจกรรมของ Knights อย่างจริงจังด้วยนะครับ เพราะมีงานใหญ่ไม่รู้กี่งานต่อกี่งานรออยู่แล้วล่ะนะ ?
เลโอ : ฉันรู้แล้วน่า อย่างน้อยฉันก็จะชดใช้ส่วนที่เคยโดนแย่งไปเพราะความโง่เขลาของฉันในสมัยก่อนให้ล่ะนะ
ไม่สิ.....ฉันจะไขว่คว้าดินแดนที่กว้างกว่าของสมัยไหน ๆ มาเอง
ก่อนที่ฉันจะส่งมอบมงกุฎต่อไป ฉันสัญญาเลยล่ะ ในฐานะราชาของพวกนาย
สึคาสะ : ครับ เพราะคนที่ส่งมอบให้ลูกแต่หนี้สินเนี่ย ถือว่าไม่ผ่านในการเป็นพ่อแม่ล่ะนะ
เลโอ : วะฮะฮะ เจ็บจังเลยนะ.....ช่วยอ่อนโยนกว่านี้หน่อยสิ ! ก็ทางนี้อยู่แบบว่างเปล่ามานานอะนะ
ก็กรรมตามสนองล่ะนะ~ อยู่ ๆ ให้กลับไปเป็นเหมือนช่วงยุคทองเลยก็คงไม่ได้
สึคาสะ : เลิกบ่นได้แล้วครับ ไม่ว่าจะยังไงผมก็จะบังคับให้ทำงานให้ได้เลยครับ
ทำงานให้หนักเหมือนม้าลากเกวียนเลยนะครับ ผมเองก็จะร่วมมือด้วยในฐานะของอัศวิน
เลโอ : คร้าบ ๆ โธ่ ให้ตายเถอะ สุโอ~เนี่ยเป็นเด็กที่เอาแต่ใจจางเยยน้าา~......จริง ๆ เลย ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็เป็นเด็กมีปัญหาตลอดเลยนะ♪
*เสียงร้องของแมวในภาษาญี่ปุ่นคือ nya จึงเล่นคำจาก Knights (Naitsu) เป็น Nyaitsu
จบ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ! อาจจะมีโปรเจกต์ใหม่ต่อในเร็ว ๆ นี้ค่ะ โปรดรอชมต่อไปนะคะ
😎 
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น